Nico Wayne Toussaint (F) Blues Banana Peel Ruiselede (13477-05-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artist: NicoWayne Toussaint © Rootsville 2024

Na een rustige muziekweek, was het weer tijd om de muzikale draad weer op te nemen. Waar kan  je dat beter doen dan in één van de oudste juke joints van het land, de Banana Peel. Het seizoen einde nadert met rasse schreden daar maar er staan toch nog een aantal mooie dingen op de affiche alvorens het doek te laten vallen over een formidabel concertseizoen. Zoals bijvoorbeeld vanavond, waar ze de sympathiek Nico Wayne Toussaint over de vloer kregen.

Nico werd geboren in Toulon in 1973 en groeide op in Pau. Na het ontdekken van Muddy Waters en James Cotton raakt hij verslaafd aan bluesmuziek en trekt richting de Verenigde Staten waar hij met tal van grootheden in contact komt. Zo komt hij ook in contact met RJ Mischo en besluit de harmonica onder de knie te krijgen. Ondertussen heeft hij erkenning gekregen zowel als zanger als harmonicaspeler wat hem al twee finaleplaatsen bezorgde op het prestigieuze IBC in Memphis. Het is duidelijk dat de man zijn plaats heeft op het podium van de Banana Peel. Nico laat zich bijstaan door Michel Foizon (gitaar), Rémi Grangé (bas) en Romain Gratalon (drums).

Ik had al wat commentaren gehoord over zijn optreden in Kwadendamme het afgelopen weekend en deze waren zeer lovend. Wonder boven wonder was dit optreden niet uitverkocht, Joost (niet Klein) mag weten waarom. Enfin, niemand liet het aan zijn hart komen en iedereen was er klaar voor.

En van een binnenkomer gesproken! Nico liet er geen gras over groeien en ging er van het eerste nummer stevig tegen aan. Een stevig instrumentaal nummertje met een snerpende harmonica. We wisten onmiddellijk waar we aan toe waren. Ondertussen nam hij ook de tijd om zijn band voor te stellen. Met het funky ‘Lonely Number’, titeltrack van de gelijknamige cd , nam Nico ons terug mee naar 2011. Toen bracht hij een hommage aan zijn vader, Pierre, met het knappe ‘Southern Wind Blowin’. Zijn ritmesectie is heel discreet maar staat als een huis en met Michel Foizon aan zijn zijde, beschikt Nico over een fantastische gitarist.

Alles loop en klinkt heel gesmeerd. Nico haalt dan even het tempo naar beneden met ‘How Long To Heal’, song dat hij ooit opnam samen met Guy Davis. Dit duurde echter niet al te lang want de band joeg alweer het tempo de hoogte in met ‘How Long Can A Fool Go Wrong’, nummertje van James Cotton. Dit zou trouwens niet het laatste nummer zijn van Cotton dat wij op ons bord kregen, want het was duidelijk dat Nico een grote fan is van de man. Bij deze leverde hij dan ook fenomenaal harmonicawerk af.

Binnenkort staat er een nieuwe cd op stapel, met als titel “From Clarksdale With Love”, en daar kregen we al een voorsmaakje van met ‘I Was Wrong’. Terug in de tijd en meer bepaald naar 1998 met ‘Can’t You Tell’, verder een song over een niet doorgegane liefde met ‘Barbara’ en na te hebben verteld dat 14 februari niet echt zijn dag is, kregen we ‘Valentine’ geserveerd, een song dat een Bo Diddley-achtig ritme meekreeg. Ondertussen springt, en loopt hij het hele podium af. Eén brok dynamiet die man. Hij is niet alleen een krak op de Mississippi saxofoon maar weet ook goed om te gaan met de gitaar, en dat laat hij horen met ‘Why Don’t You Try Me’, waar Michel zijn hart kon ophalen met de slide. Gelukkig kwam men hem toen zeggen dat hij even een korte break mocht houden of hij zou non stop hebben verder gespeeld. Hij stuurde ons de pauze in met het knappe ‘Go On Greyhound’.

Na een deugddoende pauze ging het viertal alweer volle gas vooruit met ‘One Fine Day’ en Ike Turner’s ‘Rocket 88’. ‘How Many Years’ was er dan weer eentje van Magic Slim en met ‘Hey Mister Bartender’, kregen we alvast weer een voorsmaakje uit de nog uit te komen schijf. Het niveau bleef hoog, heel hoog zelf en wie Nico nog niet kende zat verbluft te kijken en vooral te luisteren naar hetgeen hij uit zijn instrument aan het persen was. Tijd om het wat rustiger aan te doen dachten onze jongens en met ‘Blues In My Sleep’ kregen we een trage blues afkomstig van James Cotton, nummer dat nadien moeiteloos overvloeit in de ‘3 O’Clock Blues’ van B.B. King. Nico kent zijn klassiekers op zijn duimpje en dat was ook het geval bij ‘Blow Wind Blow’ van Muddy Waters. Tijd om de funky toer op te gaan en die overschakeling naar ‘One More Mile’ ging zeer vlotjes moet ik zeggen.

Soul is de man alvast niet vreemd en dat hoorden we in ‘The Day I Started Loving You Again’, man wat een mooi nummer was me dat. Mooie liedjes duren echter niet lang en we waren dan ook aan het einde van deze geweldige gig gekomen en dat deed hij op fenomenale wijze met, wat dacht u, eentje van James Cotton en het geweldige ‘The Midnight Creeper’. Iedereen van de sokken geblazen, maar wie dacht dat het over was, was er aan voor de moeite. Het was nog geen 23 uur en Nico had nog 4 minuten over. Gelukkig had hij in zijn muzikaal arsenaal nog eentje zitten dat in die tijdspanne paste en sloot hij deze avond af met ‘Annie’.

Wel, veel rest er hier niets over te zeggen. Dit was er eentje om alweer duimen en vingers af te likken. Nico bewees zijn grote muzikale klasse. Hij heeft zich ook omringd met drie klasbakken van muzikanten en het geheel werkt als een geoliede machine. Dit was alweer TOP !

Volgende afspraak in de Banana Peel is op 27 mei en dan komt Tom Holland op bezoek. Just be there folks! Blues rechtstreeks uit The Windy City !

Marcel